Herhaling, verdubbeling, ontvouwing, spiegeling, ontdubbeling, omdraaiing, but not quite. Oneindig onbestemd gewijzigd heroverwogen resoneren. Vertalen, vervormen, verliezen, herhalen.

De eindeloze mogelijkheden van beeld- en tekstreproducties, -operaties en -replicaties bepalen het werk van beeldend kunstenaar Jelle Martens en schrijver Veva Leye. Opererend in het verbindingsgebied tussen origineel, idee, spel, proces, kopie, veelvoud en archief grijpen de beeldende praktijken van beide kunstenaars op elkaar in binnen de ruimte en context van Convent.

Jelle Martens’ werk focust op de meerduidigheid van betekenissen die de verbinding tussen waarnemingen, handelingen en affecten zowel waarborgen als verbreken. Via installaties, tekeningen en publicaties bewerkt Martens specifieke contexten die ons kijken-naar en denken-over zo vaak als vanzelfsprekend reguleren.

Het werk van Veva Leye ontplooit zich in de eclips en spanning tussen een al te intieme gegrepenheid door de taal, onbesuisd spel en kritiek. HAP AX LE GO ME NON (2018, het balanseer) bundelt een reeks stukken waarin vertrokken wordt vanuit een poëtica van materialiteit, montage, enten, associatie.

--

Repetition, duplication, unfolding, mirroring, de-duplication, inversion, but not quite. Infinite indeterminate modified reconsidered resonating. Translate, distort, lose, repeat.

The endless possibilities of image and text reproductions, operations and replications define the work of visual artist Jelle Martens and writer Veva Leye. Operating in the connecting area between original, idea, play, process, copy, multiplicity and archive, the visual practices of both artists interact within the space and context of Convent.

Jelle Martens' work focuses on the ambiguity of meanings that both secure and sever the connection between perceptions, actions and affects. Through installations, drawings and publications, Martens manipulates specific contexts that so often regulate our looking-at and thinking-about.

The work of Veva Leye unfolds in the eclipse and tension between an overly intimate grasp of language, reckless play and critique. HAP AX LE GO ME NON (2018, het balanseer) brings together a series of pieces departing from a poetics of materiality, montage, grafting, association.